Sagan um Hróa hött

Hrói höttur braut líka lög en flestir líta á hann sem hetju.  Þetta er sorgarsaga.

Bankinn fékk ekki lyklana

Hvað gerir fjármagnseigendur svona heilaga í augum þjóðfélaga?

Við leggjum þjóð að veði fyrir þá, hverjir eru þeir?

Við virðumst alltaf ganga útfrá að þetta séu peningar sem heiðarlega og samviskusamlega sé unnið til.  Er eitthvað sem sérstaklega bendir til þess að svo sé?

Er það venjulegt fólk sem af heiðarleika vinnur fyrir innkomu sinni sem stekkur til innan 4 mánaða til að tryggja sem allra hagstæðustu vaxtaprósentu mögulega á fjármagni sínu?  Sem ætlast til allra mesta gróða með allra minnstu fyrirhöfn?

Réttur skuldara hefur aldrei verið jafn lítill og jafn auðvelt að troða á honum.  Hver er ábyrgur því?  Samfara því hefur réttur fjármagnseiganda aldrei verið jafn mikill.  Hver er að troða á hverjum hérna?

Hversvegna eru þjóðfélög að kúga hvert annað til að verja fjármagnseigendur?

Hversvegna eru ríkisstjórnir að kúga skuldara til að greiða allar sínar skuldir sama hvað meðan hlupið er til og bjargað fjármagnseigendum með beinum fjárhagslegum inngripum.

Hvar er ábyrgð fjármagnseiganda?

Hvað varð um siðferðið sem liggur að baki heiðarlegum viðskiptum?

Hver sá sem kemur að Icesave er að semja um málið á siðferðislegum grundvelli?

Ef valið stæði milli siðferðis og þess sem lagalega stendur á pappírssnifli – hvað myndum við velja?

Gátu ekki stöðvað Icesave

Meiri skriðþunga þarf til.

Miðað við þær aðstæður og þau gildi sem almennt virðast viðhafast í umhverfi íslensks og alþjóðlegs fjármálaheims, þykir mér ólíklegt að stjórnmálamenn og opinberir embættismenn geti einir og sér undið ofan af þeirri óheillaþróun er hefur átt sér stað, sama hversu góður ásetningur liggur þar að baki.  Meiri skriðþunga og stærra afl þarf til.

Í kjölfar bankahrunsins hafa tillögur til breytinga einkennst af því að mest tillit sé tekið til hagsmuna tiltölulega fárra aðila, þ.e. bæði innlendra og erlendra kröfuhafa.  Og hvers vegna mætti spyrja?  Jú, því þeir kunna best leikreglurnar í því kerfi sem við lýði er, og eru jafnframt einir af fáum aðilum sem eiga sæti að samningsborðum.  Í gegnum síðasta áratug hafa þeir haft öll spilin á hendi sér því byggst hefur upp kerfi sem er alltaf lánveitendum í hag.  Þetta kerfi var í nafni frjálshyggju fórnarlamb auðhyggju.

Tími er kominn til að stærsti hagsmunaaðilinn, þ.e. íslensku heimilin, fái sæti að samningsborðum.  Tími er kominn til að þjóðin rísi upp og verji sig.  Fólkið í landinu, sem býr á heimilunum sem sífellt er vitnað til þarf að sína samstöðu. Íslensk heimili þurfa að standa saman í baráttu sinni og gera kröfur sínar sýnilegar.  Saman geta þau myndað afl sem ekki er hægt að horfa framhjá, slíkur yrði skriðþunginn.  Fámennum hópi fulltrúa þjóðarinnar getur reynst erfitt að eiga við útsmogna og ágenga kröfuhafa sem bera fyrir sig ríkisábyrgð og úreltum lögmálum hagfræði.  Hins vegar getur erfitt reynst fyrir kröfuhafa, að krefjast opinberlega eigna af almenningi sem augljóslega hefur verið gróflega prúttaður og beittur siðlausu misrétti á marga vegu.  Velta má fyrir sér hvort kröfuhafar séu einmitt þess vegna svo lítt áberandi í umræðunni, þögult samkomulag við fáeina fulltrúa íslenskrar þjóðar er þeim ef til vill í hag.  Fulltrúar þjóðarinnar verða böðullinn, ekki þeir.  Að semja við alla þjóðina sem á líf sitt og viðurværi í húfi, er að vonum ekki ákjósanlegt því almenningur á Íslandi hefur af heilindum og heiðarleika staðið að viðskiptum við banka sína og staðið við sinn hlut.  Það yrði erfið staða fyrir kröfuhafa að ganga á heimilin í landinu ef öllum yrði augljóst að kröfuhafarnir hafa tapað fé sínu í viðskiptum við óheiðarlega banka og ætli því næst í siðblindni að ganga á heiðarlegan almenning sem hafði í raun ekkert með fyrri viðskipti þessarra kröfuhafa að gera.  Almenning sem berst fyrir að halda heimilum sínum og lífsviðurværi, sem gert hefur verið siðlausa atlögu að.

Í fjölmiðlum hefur komið fram að 50% lánaviðskipta gömlu bankanna var til heimila og fyrirtækja í landinu, á meðan 50% var fúslega lánað til fárra útvaldra aðila.  Í hvorum 50% hlutanum er réttmætt að kröfur kröfuhafa, sem tóku þátt í þeim leik að lána of fúslega, liggi?  Fulltrúum þjóðar okkar yrðu samningarviðræðurnar án efa auðveldari ef heimilin í landinu gera öllum ljóst að gömlu bankarnir sviku bæði land og þjóð með sjálftöku og ofurgræðgi, sem er langt frá þeim viðskiptarömmum er settir voru.  Voru forsendur ríkisábyrgðar virkilega enn til staðar?

Íslenskur almenningur hefur hreina samvisku og engu að tapa en réttlætið að vinna.

Hagsmunasamtök heimilanna er kjörinn vettvangur fyrir samstöðuafl.  Vettvangur fyrir þá, er hafa áhuga á að heimilin í landinu snúi bökum saman og myndi samstöðu til að spyrna markvisst gegn aðför að heimilunum og auðlindum þjóðarinnar.  Með hverjum einstaklingi sem gerist aðili að samtökunum fæst meiri skriðþungi sem eykur kröfu heimilanna um mikilvægi málefnisins, sem eykur sýnileika ranglætisins er í því liggur, og sem jafnframt styður við bakið á þeim fulltrúum þjóðarinnar sem standa í samningum við kröfuhafa.  Við höfum búið við kerfi sem er lánveitandanum alltaf í hag, á að leyfa  kröfuhöfum að spila áfram með fé og auðlindir þjóðarinnar?

Hvers vegna að sitja aðgerðarlaus meðan við göngum kaupum og sölum og látum mergsjúga tekjur okkar?

Þess ber að geta að höfundur er skráður félagi í hagsmunasamtökum heimilanna en er ekki virkur í stjórn þess eða á annan hátt tengdur starfsemi þess.

Margir íhuga greiðsluverkfall

Góður samningur?

Þjóðin virðist klofin í afstöðu sinni til hvort Ísland eigi að ganga í ESB eður ei.  Meirihluti virðist þó þess skoðunar að sækja eigi um aðild og sjá hvað er í boði.    Nýkosin meirihlutastjórn er einnig klofin í afstöðu sinni og virðist því endurspegla álit þjóðarinnar.  Mér þykir þetta góð staða.  Flest bendir til að aðildarumræður munu hefjast á einn eða annan hátt þetta kjörtímabil þar sem annar stjórnarflokkurinn stendur sterklega með slíkum umræðum og hinn ber lýðræði og þjóðarvilja þungt á vogarskálum sínum og virðir stöðu sína sem umboðsmaður allrar þjóðarinnar, ekki eingöngu sinna flokks- og fylgimanna.  Með þessa umboðsmenn tel ég að bæði ákveðinn vilji og tortryggni verði til staðar sem er góðs viti í samningarumleitunum.  Einnig tel ég að séð verði betur til þess að þjóðin verði vel upplýst um kosti og galla þess að ganga inn í sambandið og getur í ljósi þess gefið upplýst samþykki sitt fyrir inngöngu eður ei.

Viðræður halda áfram